Spotkanie modlitewne jest zgromadzeniem ludzi, których celem jest modlitwa do Pana, słuchanie Go i uwielbianie oraz wzrost we wzajemnej miłości. Uczestnicy wyrażają swoją modlitwę poprzez piosenkę, wypowiedzi, milczenie, a niekiedy nawet poprzez aplauz lub okrzyk.
a) Przygotowanie
Każdy uczestnik jest odpowiedzialny za zebranie modlitewne.
Niektórzy ludzie przychodzą na spotkanie dlatego, że chcą zaspokoić swoje duchowe potrzeby: jakby do jakiejś stacji. Jeśli każdy przyszedłby tylko po zaspokojenie swoich potrzeb, wówczas nie byłoby nikogo, kto by dawał. Takie podejście bazuje na niepełnym pojęciu życia chrześcijańskiego: ono koncentruje tylko na własnych problemach. Nasze życie nie jest wolne od problemów, ale możemy żyć radośnie stojąc obok Jezusa i spokojnie podejmując walkę, która już jest wygrana. Kiedy uczestnicy żyją życiem Jezusa, wówczas ich serca są przygotowane do służby innym. Uczestnicy nie szukają zaspokojenia własnych potrzeb, ale pragną odpowiedzieć na potrzeby innych.
Wierność codziennym modlitwom i studium Pisma jest istotna w przygotowaniu się do spotkania.
Modlitwa za spotkanie modlitewne powinna mieć specjalne miejsce w naszych modlitwach. Powinniśmy modlić się za uczestników, szczególnie nowych. Powinniśmy pytać się Pana, co On chce powiedzieć na zgromadzeniu i jaki w tym jest nasz udział. Czasem Pan korzysta z naszej prywatnej modlitwy aby inspirować słowa proroctwa lub tekst Pisma, który On chce by był przeczytany. Powinniśmy prosić Pana, aby nam wskazał, w jaki sposób moglibyśmy zająć się naszymi braćmi i siostrami na spotkaniu. Mamy także prosić Pana, by oczyścił nasze duchowe dary. W szczególności dotyczy to animatora. Powinniśmy spędzać każdego tygodnia jakiś czas na refleksji: co Pan powiedział na wcześniejszych spotkaniach. Przyzwyczajenie do słuchania Pana w czasie codziennej modlitwy przygotowuje nas do słuchania Go na zgromadzeniu. Jeśli słuchamy Pana, powinniśmy c z y n i ć to, co On mówi. Słowo Boże chce nas poruszyć do czynu.
b) Animator
Spotkania, które nie mają określonych animatorów są "zranione'' przez brak jedności, martwotę, współzawodnictwo itp. Animator skupia grupę przez a d h o r t a c j ę / mowa zachęcająca /, kieruje przebiegiem spotkania, wprowadza modlitwę i charyzmaty. Pan daje mu łaskę, aby poznał Jego plan względem danego spotkania. Dobrze jest, jeżeli animator jakiś czas poświęci na cichą modlitwę, aby Duch Święty był wolny we wprowadzeniu grupy w głęboką modlitwę i oddawanie chwały.
Wszyscy nowi uczestnicy powinni być wprowadzeni w działanie Ducha Świętego przed lub po spotkaniu w tzw. pokoju tłumaczenia / explanatio room /.
c) Aktywne uczestnictwo
Żaden z uczestników nie powinien czuć się obserwatorem i biernym gościem. Kiedy grupa modli się głośno, powinien się włączyć. Są różne odcienie ciszy. Gdy cisza jest "martwa'' powinniśmy modlić się głośno lub zaśpiewać piosenkę. Czasami zaś cisza jest przygotowaniem do bardzo głębokich słów Pana. Charyzmaty nie są znakiem "super-chrześcijanina''. One tylko są narzędziami Chrystusa w scementowaniu grupy. Są one dawane niekiedy ludziom, którzy sami uważają siebie za bardzo nieodpowiednich kandydatów do ich przyjęcia.
Kiedy dana osoba czuje, że Pan pragnie mówić przez nią, powinna się ona zwrócić do Jezusa, powiedzieć Mu, że chce Mu być posłuszna i czekać na właściwy czas do mówienia. Błędów nie należy się obawiać. Szatan zawsze będzie podszeptywać, że to, co czynimy jest złe i że tego nikt nie chce.
d) Nauka modlitwy
Animatorzy uczą wspólnej modlitwy. Powinniśmy ich słuchać, aby nasza modlitwa zmieniała się na lepszą. Jeśli zauważymy coś złego lub coś opuszczonego, naszą pierwszą myślą powinien być zwrot do Jezusa w modlitwie; drugą - co powinno się uczynić we współpracy z Nim.
Por. Bert Ghezzi,
Budować z Panem, South Bend 1976